Владимир Орлов - Мой знаёмы забойца Сяргей (на белорусском языке)

На закуску ў мяне засталiся два яблыкi i лусцiк з сырам. "За што?" недарэчна запытаўся я. "Не будзем", - адказаў Сяргей i акрапiў з пляшачкi край магiльнага грудка.

У пляшачцы аказаўся спiрт.

Ехаць дахаты не хацелася, i з могiлак мы пайшлi цераз поле да Дзвiны. Сцежка плыла пад нагамi, i, не згаворваючыся, мы павярнулi да стажка саломы.

Сяргей узяўся перабiраць грыбы. Наверсе ў ягоным кошыку ляжаў магiльны падасiнавiк.

Я выцягнуўся на спiне i, адчуваючы, як мякка пагойдваецца пада мною зямля, стаў глядзець у высокае неба i думаць, што добра было б памерцi, каб на маёй магiлцы таксама вырас падасiнавiк i каб хтосьцi прыйшоў туды i выпiў спiрту, а потым ляжаў на цёплай саломе, слухаў, як па шашы з сухiм шоргатам праносяцца машыны i думаў, што добра было б памерцi...

Я прачнуўся, калi ў хмызняку ўжо варушылiся прыцемкi i ад ракi плыла халодная свежасць.

Сяргея i ягонага кошыка не было, а мой стаяў прыцярушаны дзеля маскiроўкi саломаю. Сонца сядала ў хмару, i прамiнулы дзень мог застацца апошнiм усплёскам цеплынi перад восеньскай стынню. Я скiнуў з грыбоў салому i ўбачыў зверху той самы сцiзорык, што ўмеў ператварацца ў фiнку. Гэта магло азначаць, што Сяргей зноў пайшоў да жанчыны - цi да той, што пiсала яму лiсты, цi да якой-небудзь яшчэ, i я пажадаў яму, каб зашытыя куды трэба шарыкi ўсё-такi не адыгрывалi ў ягоным вiзiце вырашальнае ролi.

Але ўсё, што мяне абкружала, чамусьцi здавалася выцвiлым малюнкам са старой дзiцячай кнiжкi. Я адчуў, што павiнен зараз успомнiць нешта надзвычай важнае, тое, што ўжо само страпянулася ў душы i прасiлася на свет.

Я спусцiўся да ракi i змыў халаднаватай вадою рэшткi сну. На жвiрыстым плыткаводдзi гулялi пячкурыкi, а крыху воддаль, дзе ўжо мацнела плынь, плыла аднекуль з Полацка ясеневая галiнка з трыма лiсткамi.

I раптам я ўспомнiў.

Я ўспомнiў, як аднойчы мы купалiся з табой у Дзвiне, i як ты заплыла на быстрыню, i як, нечакана адчуўшы моцныя абдымкi плынi, спалохалася i рванулася да мяне ўсiм сваiм маладым палевым целам...

Я стаяў над ракой i яшчэ не зусiм цвяроза думаў, што нiколi не здолею забiць цябе.